Lekarz nie poniesie natomiast odpowiedzialności za wynik operacji, podczas której doszło do powikłań spowodowanych szczególnymi okolicznościami, niezależnymi od jego zachowania. Obowiązki lekarza nie kończą się z chwilą dokonania zabiegu, gdyż pacjent powinien być objęty nadzorem pooperacyjnym, zwłaszcza, gdy podczas zabiegu
Zanim przejdę do meritum odpowiedzi, pozwolę sobie przedstawić Państwu regulacje odnoszące się do sposobów przyjmowania do szpitala psychiatrycznego, co uczyni moją odpowiedź bardziej wyczerpującą. Tryb przyjmowania i umieszczania w szpitalu psychiatryczny reguluje ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. z 1994 r. Nr 111, poz. 535 z późn. zm.). W zależności od okoliczności przyjęcie do szpitala psychiatrycznego odbywa się na podstawie zgody chorego, sądu opiekuńczego bądź też, jeżeli sytuacja tego wymaga, o zgodę taką zabiega się już w trakcie pobytu osoby w szpitalu. Stosownie do brzmienia art. 22 ust. 2 ustawy „przyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie lub osoby upośledzonej umysłowo niezdolnej do wyrażenia zgody lub stosunku do przyjęcia do szpitala psychiatrycznego i leczenia następuje po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby”. W przypadkach nagłych osoba ta może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez wcześniejszego uzyskania zgody sądu opiekuńczego. W takim przypadku lekarz przyjmujący tę osobę ma obowiązek, o ile to możliwe, zasięgnięcia pisemnej opinii innego lekarza, w miarę możliwości psychiatry, albo pisemnej opinii psychologa. Kierownik szpitala psychiatrycznego natomiast zawiadamia niezwłocznie sąd opiekuńczy właściwy ze względu na siedzibę szpitala, w celu uzyskania zgody sądu na pobyt tej osoby w szpitalu. W zawiadomieniu kierownik szpitala psychiatrycznego wskazuje okoliczności uzasadniające przyjęcie. Jeżeli przyjęcie do szpitala dotyczy osoby małoletniej powyżej 16. roku życia lub osoby pełnoletniej całkowicie ubezwłasnowolnionej, zdolnej do wyrażenia zgody, jest wymagane również uzyskanie zgody tej osoby na przyjęcie. W przypadku natomiast sprzecznych oświadczeń w sprawie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego tej osoby i jej przedstawiciela ustawowego (np. rodzica), zgodę na przyjęcie do szpitala wyraża sąd opiekuńczy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby. Przedstawiciel ustawowy osoby, która nie pozostaje pod władzą rodzicielską, wyraża zgodę na przyjęcie do szpitala za zgodą sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby; w wypadkach nagłych nie jest konieczne uzyskanie zgody sądu opiekuńczego przed przyjściem do szpitala psychiatrycznego. Natomiast zgodnie z art. 23 ustawy „osoba chora psychicznie może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez zgody tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób”. „Osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora psychicznie, może być przyjęta bez zgody do szpitala w celu wyjaśnienia tych wątpliwości”. Pobyt w szpitalu w takiej sytuacji nie może trwać dłużej niż 10 dni (art. 24 ustawy). Ponadto, zgodnie z art. 29 ustawy, „do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez jej zgody osoba chora psychicznie: której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, bądź która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia. O potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby orzeka sąd opiekuńczy miejsca zamieszkania tej osoby – na wniosek jej małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa, jej przedstawiciela ustawowego lub osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę”. Do wniosku, o którym mowa wyżej, dołącza się świadectwo lekarza psychiatry szczegółowo uzasadniające potrzebę leczenia w szpitalu psychiatrycznym. W przypadku braku świadectwa lekarskiego lub gdy zostało ono wydane w okresie dłuższym niż 14 dni przed datą złożenia wniosku, sąd opiekuńczy zwraca wniosek. Sąd opiekuńczy rozpoznaje sprawę na podstawie zawiadomienia ze szpitala, na wniosek chorego lub jego przedstawiciela ustawowego, jego małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa bądź osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę albo z urzędu. Jeśli córkę przyjęto do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody, a wyrazi ona zgodę na pobyt w tym szpitalu, sąd opiekuńczy po wysłuchaniu córki może umorzyć postępowanie wszczęte na skutek zawiadomienia lub wniosku. Jeżeli natomiast chodzi o postępowanie przed sądem opiekuńczym, to sąd taki orzeka po przeprowadzeniu rozprawy; rozprawa powinna się odbyć nie później niż w terminie 14 dni od dnia wpływu wniosku lub otrzymania zawiadomienia o pobycie osoby chorej w szpitalu, umieszczonej tam bez jej zgody. W przypadkach uzasadnionych interesem osoby, której postępowanie dotyczy bezpośrednio, sąd zarządza przeprowadzenie rozprawy w szpitalu (co, jak rozumiem z treści pytania, ma miejsce w przypadku córki). Zgodnie z art. 46 ustawy przed wydaniem postanowienia co do istoty sprawy sąd jest obowiązany uzyskać opinię jednego lub kilku lekarzy psychiatrów na temat zdrowia córki. Dlatego też biegli psychiatrzy w swej opinii powinni w szczególności wypowiedzieć się, czy stan zdrowia psychicznego córki uzasadnia potrzebę leczenia szpitalnego, względnie zaprzestania go. Natomiast ocena, czy ustalony przez biegłego stan faktyczny uzasadnia przyjęcie lub wypisanie córki ze szpitala psychiatrycznego, wchodzi w zakres stosowania prawa i należy do sądu. Jeśli Państwa córka chce podjąć leczenie ambulatoryjne, powinna zgłosić to w trakcie rozprawy, a sąd z pewnością weźmie jej zdanie pod uwagę. Sąd może natomiast ustanowić dla córki adwokata z urzędu, nawet bez złożenia wniosku, jeżeli córka ze względu na stan zdrowia psychicznego nie jest zdolna do złożenia wniosku, a sąd uzna udział adwokata w sprawie za potrzebny (art. 48 ustawy). Powyższy przepis umożliwia więc udział adwokata w sprawie. Trudno jest ocenić, jak przebiegać będzie postępowanie dotyczące umieszczenia córki w szpitalu psychiatrycznym. Głównym argumentem decydującym w sprawie będą badania lekarskie i to od nich zależeć będzie postanowienie sądu. Oczywiście zeznania Państwa jako rodziców i córki jako głównej zainteresowanej będą zapewne wzięte pod uwagę, jednak sąd przede wszystkim będzie się kierował opinią biegłych. Sąd może powołać do oceny stanu zdrowia córki własnego biegłego i trudno przewidzieć, jaka będzie jego ocena. Ze względu na to, że trudno przewidzieć opinię biegłego i przebieg postępowania, decyzja o skorzystaniu z pomocy adwokata zależy tylko od Państwa oceny, czy pomoc adwokata jest córce potrzebna, aby skutecznie uzyskać zgodę na wypis ze szpitala i zgodę na podjecie leczenia ambulatoryjnego. W postępowaniu przed sądem opiekuńczym w sprawach określonych w niniejszej ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym. Zgodnie z art. 510 Kodeksu postępowania cywilnego „zainteresowanym w sprawie jest każdy, czyich praw dotyczy wynik postępowania. Może on wziąć udział w każdym stanie sprawy aż do zakończenia postępowania w drugiej instancji. Jeżeli weźmie udział, staje się uczestnikiem. Na odmowę dopuszczenia do wzięcia udziału w sprawie przysługuje zażalenie”. Natomiast na podstawie art. 515 „sąd może, stosownie do okoliczności, przesłuchać świadków i biegłych bez przyrzeczenia oraz w nieobecności uczestników, może również zażądać od osób, które nie są uczestnikami, złożenia wyjaśnień na piśmie”. Zgodnie z powyższym Państwo jako rodzice możecie wziąć udział w rozprawie i zeznawać. Będzie więc sposobność, aby przedstawić swoje propozycje dotyczące dalszego leczenia córki. Orzeczenia sądu w postępowaniu nieprocesowym zapadają w formie postanowień. Natomiast, jeżeli mimo wszystko sąd opiekuńczy zdecyduje o umieszczeniu córki w szpitalu psychiatrycznym, to istnieją następujące metody działania: Od postanowienia sądu opiekuńczego w sprawie zgody na przyjęcie do szpitala psychiatrycznego przysługuje apelacja, tak więc istnieje możliwość odwołania się od niekorzystnego postanowienia sądu. Natomiast zgodnie z art. 36 ustawy córka, który przebywa w szpitalu bez swojej zgody lub też Państwo jako rodzice – możecie „żądać wypisania syna ze szpitala psychiatrycznego nie wcześniej niż po upływie 30 dni od uprawomocnienia się postanowienia sądu opiekuńczego w przedmiocie przyjęcia do szpitala lub dalszego leczenia syna bez jego zgody w tym szpitalu. Żądanie takie może być zgłoszone w dowolnej formie; odnotowuje się je w dokumentacji medycznej. W razie odmowy wypisania, możecie wystąpić Państwo do sądu opiekuńczego, w którego okręgu znajduje się ten szpital, o nakazanie wypisania. Wniosek składa się w terminie 7 dni od powiadomienia o odmowie wypisania oraz o terminie i sposobie złożenia wniosku”. Ponadto, zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia r. (sygn. akt I CKN 571/97 OSNC 1998/10/170), orzeczenie sądu o potrzebie przyjęcia osoby chorej psychicznie do szpitala psychiatrycznego (art. 29 ust. 1 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego) nie oznacza, że osoba taka może być umieszczona w szpitalu bezterminowo. Okres pobytu tej osoby w szpitalu zależy od ustania przyczyny wydania przez sąd orzeczenia o jej przyjęciu (art. 35 ust. 1 i art. 36 powołanej ustawy: „o wypisaniu ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej w tym szpitalu bez jej zgody postanawia ordynator (lekarz kierujący oddziałem), jeżeli uzna, że ustały przewidziane w niniejszej ustawie przyczyny przyjęcia i pobytu tej osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody. Osoba ta może za swoją później wyrażoną zgodą pozostać w szpitalu psychiatrycznym, jeżeli w ocenie lekarza jej dalszy pobyt w tym szpitalu jest celowy. O wypisaniu ze szpitala kierownik szpitala psychiatrycznego zawiadamia sąd opiekuńczy”.). Odnosząc się do treści pytania, chcę także Państwa poinformować o odpowiedzialności za podawanie nieprawdziwych informacji. Otóż zgodnie z art. 53 ustawy o zdrowiu psychicznym „kto podaje lekarzowi lub organowi właściwemu do wykonywania niniejszej ustawy (np. sądowi) informacje o występujących u innej osoby objawach zaburzeń psychicznych, wiedząc, że te informacje są nieprawdziwe, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku”. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online .Wyjątek stanowi skierowanie do szpitala psychiatrycznego. Jego ważność mija po 14 dniach od daty wystawienia. Natomiast dokument upoważniający do leczenia uzdrowiskowego jest ważny przez 18 miesięcy. Ile ważne jest skierowanie na rehabilitację? Skierowanie na rehabilitację ambulatoryjną jest ważne przez 30 dni od daty jego wystawienia.
Przepis art. 29 ust. 1 pozwala na przymuszenie osoby chorej psychicznie do podjęcia leczenia w szpitalu psychiatrycznym jedynie wówczas, gdy: (1) dotychczasowe postępowanie tej osoby wskazuje na to, że nieprzyjęcie jej do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego bądź (2) osoba ta jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, iż leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia. Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia zdaje się wynikać, że Sąd Rejonowy uznał, iż zachodzi pierwszy z tych wypadków, chociaż przy omawianiu podstawy prawnej orzeczenia Sąd podał przepis art. 29 ust. 1 nie dostrzegając, że przepis ten reguluje w dwóch punktach odrębne podstawy przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie, bez jej zgody. Przymusowe leczenie w zakładzie i szpitalu psychiatrycznym alkoholika bez jego zgody Poznań Dokonywana przez Sąd kontrola występowania w stanie faktycznym sprawy przesłanek ustawowych nakazujących uwzględnienie wniosku powinna być dokładna, zwłaszcza gdy osoba, której dotyczy wniosek kwestionuje, iż jej zachowanie uzasadnia w świetle obowiązującego prawa przymusową hospitalizację. Sąd nie może biernie poprzestać na ocenie wyrażonej przez biegłego lekarza psychiatrę. Opinia biegłego nie może być uznana za wyłączne źródło poczynionych przez Sąd pozytywnych ustaleń co do wystąpienia materialnoprawnych podstaw wniosku szczególnie wówczas, gdy bez szerszej motywacji przytacza tylko ustawowe zwroty stanowiące przesłanki przymusowego umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym. Należy przy tym podkreślić, że o potrzebie przymusowego umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym orzeka sąd a nie biegły, wobec czego sąd musi dysponować nie tylko stanowiskiem biegłego, lecz także zapoznać się z przesłankami jego rozumowania, a więc z charakterystyką zdiagnozowanej jednostki chorobowej, jej przebiegiem, sposobami leczenia oraz prognozami co do skutków zaniechania tego leczenia, konfrontując przesłanki oceny biegłego z faktami ustalonymi na podstawie innych dowodów przeprowadzonych w sprawie. Dodatkowa trudność w sprawie z wniosku o przyjęcie do szpitala bez zgody chorego wynika ze specyficznego charakteru ustaleń faktycznych, wyrażającego się w tym, że rozstrzygnięcie opiera się na prognozie, czyli hipotetycznej ocenie sądu co do skutków mogących nastąpić w przyszłości. Przewidywanie "znacznego pogorszenia" stanu zdrowia ma być, stosownie do wskazania ustawy, oparte na "dotychczasowym zachowaniu" chorego. Przez pojęcie "znaczne pogorszenie stanu zdrowia psychicznego" - uwzględniając art. 2 ust. 1 pkt 2 OchrZabUp. - należy rozumieć doprowadzenie się przez osobę chorą psychicznie, na skutek niepodejmowania leczenia, do stanu uniemożliwiającego jej funkcjonowanie w rodzinie, w miejscu zamieszkania lub w pracy. Takie rozumienie tego pojęcia pozwala ograniczyć hospitalizację przymusową tylko do tych osób, dla których jest ona niezbędna. Nie należy bowiem ułatwiać jej stosowania wobec osób chorych psychicznie, które zachowują się w sposób nawet rażąco odbiegający od wymagań społecznych, ale mogą funkcjonować bez większych trudności w rodzinie, miejscu zamieszkania i pracy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2010 r., V CSK 384/09). Wymaganie art. 46 ust. 2 OchrZabUp., aby podstawę ustaleń sądu stanowił, między innymi, dowód z opinii jednego lub kilku lekarzy psychiatrów musi być postrzegane także w kontekście umiejętnego rozróżnienia pomiędzy kompetencją biegłego do udzielenia informacji i wiadomości specjalnych niezbędnych do ustalenia i oceny okoliczności sprawy a kompetencją sądu jako wyłącznie uprawnionego do ustalenia faktów i ocen (również hipotetycznych) na podstawie tej opinii oraz innych dowodów. Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię Sąd Rejonowy ustalił, że S. G. ma 54 lata, mieszka z 77-letnią matką, jest kawalerem, nie ma dzieci, pobiera zasiłek z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Uczestnik leczył się psychiatrycznie w poradni zdrowia psychicznego od 16 - 17 roku życia, jednak od około 10 lat zaniechał leczenia, a nadto spożywa duże ilości alkoholu. Lekarz psychiatra E. P. w dołączonej do wniosku opinii psychiatrycznej, po przeprowadzeniu ambulatoryjnego badania psychiatrycznego stwierdziła, że S. G. jest osobą chorą psychicznie, cierpi na organiczne zaburzenia urojeniowe, podobne do schizofrenii oraz zespół zależności alkoholowej. Uczestnik jest całkowicie bezkrytyczny wobec swojej choroby, wskazane jest jego leczenie psychiatryczne w warunkach szpitalnych. Zdaniem psychiatry E. P., nieprzyjęcie S. G. do szpitala psychiatrycznego spowoduje dalsze pogorszenie stanu zdrowia psychicznego uczestnika. Zgodnie z opinią sądowo - psychiatryczną, sporządzoną przez biegłego lekarza psychiatrę M. Ć., S. G. ma zaburzenia urojeniowe oraz jest uzależniony od alkoholu. Świadczą o tym: dysforyczny nastrój, napięty afekt, urojenia ksobne, prześladowcze, doznawanie omamów słuchowych, nieufność, podejrzliwość, dziwaczność i nieadekwatność zachowań, niespójność reakcji emocjonalnych, zaburzony krytycyzm odnośnie choroby, leczenia. Opiniowany nie zgłasza się do psychiatry, pije ciągami alkohol, nadużywa R., wchodzi w konflikt z prawem, jest bezkrytyczny wobec potrzeby leczenia. S. G. jest osobą chorą psychicznie. Uczestnik wymaga leczenia w szpitalu psychiatrycznym. Jego dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie go do szpitala psychiatrycznego spowoduje znaczne pogorszenie jego stanu zdrowia psychicznego. Przymusowe leczenie w zakładzie i szpitalu psychiatrycznym alkoholika bez jego zgody Poznań Zdaniem Sądu Rejonowego, z wiarygodnych, logicznych i korespondujących ze sobą opinii lekarza psychiatry E. P. oraz biegłego sądowego - specjalisty psychiatry M. Ć. wynika, iż S. G. jest chory psychicznie, cierpi na zaburzenia urojeniowe oraz uzależnienie od alkoholu. Dotychczasowe zachowanie uczestnika wskazuje, że nieprzyjęcie go do szpitala psychiatrycznego spowoduje znaczne pogorszenie stanu jego zdrowia psychicznego. S. G. na rozprawie nie był w stanie odnieść się do dowodów z opinii biegłych i trudne było nawiązanie logicznej rozmowy z uczestnikiem. Dlatego też Sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 29 ust. 1 orzekł o umieszczeniu S. G. w szpitalu psychiatrycznym. Postanowienie Sądu Okręgowego - II Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 6 lipca 2016 r. II Ca 260/16 W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji. Prosimy przejść do zakładki kontakt. Z wyrazami szacunku.
Britney Spears trafiła do szpitala psychiatrycznego – piosenkarka miała zapisać się tam z własnej woli. W 2007 r. jej problemy psychiczne były przez wszystkich wyśmiewane – mem z
Każdy pacjent, który udaje się na leczenie do szpitala, liczy, że zostanie wobec niego zastosowana odpowiednia forma terapii. Tak też zazwyczaj jest, jednakże zdarzają się sytuacje, kiedy to lekarze popełniają błąd, który może być naprawdę poważny w skutkach. W takim przypadku pacjentowi należy się odszkodowanie za błąd medyczny. Co warto wiedzieć na ten temat? Zapraszam do przeczytania artykułu „Odszkodowanie za błąd medyczny”. Jeśli potrzebujesz pomocy adwokata, to możesz umówić się ze mną na konsultację. Doradzam osobom poszkodowanym przez lekarzy z całej Polski – w tym w formie porad online oraz porad telefonicznych. Zapraszam do zapoznania się z moją ofertą (Adwokat Odszkodowania) oraz do kontaktu. Odszkodowanie za błąd medyczny – główne wnioski Pojęcie błędu medycznego jest bardzo szerokie i można wyróżnić różne jego rodzaje. Za błąd medyczny pacjent może domagać się odszkodowania oraz zadośćuczynienia. Dochodzenie tych roszczeń wymaga najczęściej przeprowadzenia postępowania sądowego. Wysokość odszkodowania za błąd medyczny waha się od kilkunastu do kilkuset tysięcy złotych. Zależy ona od skutku błędu medycznego Roszczenia z tytułu błędu medycznego ulegają przedawnieniu. Co to jest błąd medyczny? Jako błąd medyczny należy rozumieć nieumyślne zachowanie lekarza, polegające na działaniu, zaniedbaniu lub zaniechaniu, którego konsekwencją jest szkoda pacjenta. Błąd medyczny może wiązać się nie tylko z zachowaniem lekarza. Równie dobrze może dopuścić się go: dentysta, pielęgniarka, położna, farmaceuta, diagnosta laboratoryjny, fizjoterapeuta lub osoba wykonująca inny zawód medyczny. Ze względu na fakt, iż skutki błędów medycznych bywają niezwykle poważne, ustawodawca postanowił wprowadzić odpowiedzialność karną oraz cywilną osób wykonujących zawody medyczne. Dzięki takiemu rozwiązaniu pacjenci powinni czuć się bardziej bezpiecznie podczas przeprowadzania różnego rodzaju badań i zabiegów. Odszkodowanie za błąd medyczny Błąd medyczny a błąd w sztuce lekarskiej Od błędu medycznego należy odróżnić błąd w sztuce lekarskiej. Otóż poprzez błąd w sztuce lekarskiej wypada rozumieć nieumyślne zachowanie wiążące się z naruszeniem reguł wiedzy i sztuki medycznej. Natomiast w orzecznictwie sądów funkcjonuje nieco inna definicja, zgodnie z którą błąd w sztuce lekarskiej to czynność (zaniechanie) lekarza w zakresie diagnozy i terapii niezgodne z nauką medyczną w zakresie dla lekarza dostępnym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 1995 r., sygn. akt IV CR 39/54,OSN 1957, poz. 7). Należy zwrócić uwagę, że lekarze są profesjonalistami, stąd też obowiązuje ich niezwykle rygorystyczny reżim należytej staranności (tzw. podwyższona miara staranności). Oznacza to, że muszą oni postępować zgodnie z aktualną wiedzą medyczną opartą na badaniach naukowych. Ma to bardzo poważne konsekwencje w zakresie dowodzenia przed sądem ich odpowiedzialności. Odszkodowanie za błąd w sztuce lekarskiej Błędy medyczne – rodzaje i przykłady Pojęcie błędu medycznego jest niezwykle szerokie. Z tego względu należy zwrócić uwagę, że istnieją różne rodzaje błędów medycznych. Zostaną one omówione poniżej. Błąd diagnostyczny Jest on jednym z najczęściej występujących rodzajów błędów medycznych. Błąd diagnostyczny polega na postawieniu nieprawidłowej diagnozy, przez co niemożliwe staje się zastosowanie właściwego leczenia. Co ważne, błąd ten jest popełniany przy prawidłowym przeprowadzeniu badania diagnostycznego, stąd też polega on na niewłaściwym odczytaniu lub zinterpretowaniu jego wyników. Należy wyróżnić dwa rodzaje błędów diagnostycznych. Pierwszym z nich jest błąd zaniechania, który polega na przykład na nieprzeprowadzeniu wywiadu z pacjentem bądź też niezapoznaniu się z dokumentacją medyczną. Drugim rodzajem jest błąd polegający na nieprawidłowej interpretacji wyników przeprowadzonych badań. Najlepszym przykładem takiego błędu może być niepotrzebna amputacja kończyny oraz przeprowadzenie cesarskiego cięcia, podczas gdy poród może odbyć się w sposób naturalny. Błąd terapeutyczny Błąd terapeutyczny polega na działaniu lub zaniechaniu ze strony lekarza, które jest niezgodne ze stanem wiedzy medycznej. Przykładem błędu polegającego na działaniu jest nieprawidłowe dawkowanie leków, z kolei zaniechanie może przejawiać się poprzez pozostawienie pacjenta bez opieki lekarskiej po przeprowadzeniu operacji. W kontekście błędu terapeutycznego należy zwrócić uwagę, że można go zarzucić lekarzowi nie tylko jako brak wystarczającej wiedzy i umiejętności praktycznych, które odpowiadają ogólnie przyjętemu wzorcowi należytej staranności, ale i niezręczność oraz nieuwaga podczas wykonywania zabiegu. Co więcej, błąd terapeutyczny może wystąpić samodzielnie, jak również być skutkiem popełnionego wcześniej błędu diagnostycznego. błąd terapeutyczny i błąd diagnostyczny Błąd techniczny Poprzez błąd techniczny należy rozumieć nieprawidłowe wykonywanie poleceń lekarza przez personel medyczny. W praktyce błędy techniczne można podzielić na dwie kategorie – błędy przy leczeniu, na przykład pozostawienie w ciele operowanego pacjenta igły, oraz błędy o charakterze ściśle technicznym. Te ostatnie polegają na złamaniu reguł mających na celu zapewnienie porządku oraz odpowiedniej jakości opieki nad pacjentami w danej placówce medycznej. Błąd organizacyjny Błąd organizacyjny to podjęcie niewłaściwej decyzji przez osoby, które zarządzają placówką medyczną – na przykład szpitalem lub prywatnym gabinetem. Przede wszystkim polega on na wszelkiego rodzaju zaniedbaniach natury logistycznej, na przykład na braku do odpowiednich urządzeń diagnostycznych czy też nieprawidłowości w prowadzeniu dokumentacji pacjentów. Nie są to więc błędy natury ściśle medycznej, związane z leczeniem, ale z zapewnieniem odpowiedniej organizacji. Błąd jatrogenny Za błąd jatrogenny należy uważać postępowanie lekarza bądź innego pracownika służby zdrowia bądź zakładu leczniczego, które ma negatywny wpływ na kondycję fizyczną oraz psychiczną pacjenta. W praktyce błędy te polegają najczęściej na niewłaściwym zachowaniu ze strony lekarza prowadzącego. Najlepszym tego przykładem jest informowanie pacjenta o jego stanie zdrowia w sposób, który skutkuje pogorszenie jego stanu zdrowia psychicznego. Chodzi więc tutaj o brak wyczucia czy też empatii. Błąd jatrogenny jest szczególnie groźny dla pacjenta cierpiącego na depresję. Niewłaściwe zachowanie ze strony lekarza może bowiem doprowadzić do jego samookaleczenia, a w skrajnych przypadkach nawet do samobójstwa. Błąd informacyjny Błąd informacyjny to zaniechanie przez lekarza udzielenia pacjentowi informacji, o których mowa w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 2 listopada 2005 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Ustawodawca nałożył bowiem na lekarza obowiązek udzielenia pacjentowi lub jego ustawowemu przedstawicielowi przystępnej informacji o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych, leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu. kiedy należy się odszkodowanie za błąd medyczny Kiedy należy się odszkodowanie za błąd medyczny? Uzyskanie odszkodowania za błąd medyczne jest możliwe, jeżeli pacjent jest w stanie udowodnić, że powstanie szkody nastąpiło wskutek błędu medycznego. Odpowiedzialność za błąd medyczny opiera się bowiem na zasadzie winy. To jednak nie wszystko, albowiem w przepisach prawa cywilnego określono, że konieczne jest także wystąpienie szkody oraz związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy winą a szkodą. W związku z powyższym, jeżeli ktoś podejrzewa, że doszło do błędu medycznego, powinien zastanowić się nad tym, czy faktycznie działanie lekarza lub innej osoby skutkowało powstaniem szkody i czy można przypisać mu za nią odpowiedzialność. W praktyce w sprawie powoływani są biegli sądowi, którzy oceniają, na ile przyczyną szkody było zawinione działanie lekarza. Odszkodowanie od szpitala czy odszkodowanie od lekarza? Pacjent, który zamierza dochodzić odszkodowania za błąd medyczny, powinien skierować swoje roszczenie do placówki medycznej, w której błąd ten został popełniony, lub do osoby, która odpowiada za wyrządzenie szkody. To do kogo zostanie skierowane roszczenie (szpitala lub lekarza) zależy od wielu okoliczności, w tym wypłacalności dłużnika rodzaju błędu miejsca, w którym doszło do błędu. Na przykład, w razie błędu technicznego lub organizacyjnego rozsądniej będzie pozwać szpital. Natomiast w przypadku błędu diagnostycznego równie dobrze można rozważać pozwanie lekarza, który się go dopuścił. W praktyce częściej pozywa się placówkę medyczną, z uwagi na jej większą wypłacalność. Ostateczną decyzję o tym, kogo należy pozwać, powinien podjąć adwokat prowadzący sprawę. Odszkodowanie za błąd lekarza Jak walczyć o odszkodowanie za błąd lekarski? Aby uzyskać odszkodowanie za błąd medyczny, należy przede wszystkim zgłosić swoje roszczenie do podmiotu, który jest odpowiedzialny za szkodę (szpital lub lekarz). Tego typu zgłoszenie z całą pewnością nie pozostanie bez odpowiedzi. Jeżeli sprawa nie zostanie załatwiona na drodze polubownej, czyli placówka medyczna nie uzna roszczenia i nie wypłaci pieniędzy albo ubezpieczyciel nie zamierza wypłacić pieniędzy z polisy OC, nie pozostaje nic innego jak wszczęcie postępowania sądowego. Do wstąpienia na drogę sądową konieczne jest przygotowanie pozwu. W piśmie tym należy nie tylko sprecyzować swoje żądania, ale także powołać środki dowodowe oraz uzasadnić swoje roszczenie. W praktyce wygląda to tak, że powód opisuje historię leczenia w danej placówce medycznej oraz wskazuje zachowanie, które w jego opinii stanowi błąd medyczny. Sąd rozpozna sprawę w postępowaniu procesowym, a więc rozstrzygając spór istniejący pomiędzy stronami. W tym celu sąd wysłucha ich stanowisk, a ponadto zapozna się z dowodami (najczęściej będzie to dokumentacja medyczna i opinia biegłego sądowego) oraz przesłucha świadków, po czym wyda wyrok. Gdyby jednak któraś ze stron nie była zadowolona z orzeczenia, może wnieść ona apelację do sądu drugiej instancji (sądu okręgowego albo sądu apelacyjnego – w zależności od wartości przedmiotu sporu). Ten będzie mógł orzec co do istoty sprawy albo przekazać ją do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. W niektórych przypadkach istnieje również możliwość wniesienia skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego. Należy również zwrócić uwagę, że coraz większą popularnością cieszą się alternatywne sposoby rozwiązywania sporów, a przede wszystkim mediacja. Otóż strony, które pozostają w konflikcie, mogą z własnej inicjatywy albo ze skierowania sądu udać się na mediację. Postępowanie mediacyjne jest mocno odformalizowane, a zawarte w jego trakcie ugoda może mieć moc ugody sądowej, jeżeli zostanie zatwierdzona przez sąd. W ten sposób również można uzyskać odszkodowanie za błąd medyczny. Jak udowodnić błąd w sztuce lekarskiej? Jak udowodnić błąd w sztuce lekarskiej? Udowodnienie błędu lekarskiego nie jest zadaniem prostym. To na pacjencie spoczywa obowiązek wykazania, że faktycznie doszło do błędu medycznego. Wszelkie dowody należy zgłosić już w pozwie, a więc w piśmie wszczynającym postępowanie sądowe. W przeciwnym razie sąd może pominąć dowody zgłoszone później. Najważniejszym spośród wszystkich środków dowodowych jest dokumentacja medyczna. Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami każdy pacjent ma prawo jej uzyskania w dowolnej chwili. W praktyce jednak placówki medyczne bardzo niechętnie wydają dokumentację, ponieważ ich przedstawiciele wiedzą, że historia leczenia ma ogromne znaczenie z punktu widzenia dochodzenia roszczeń przez pacjentów. Bywa i tak, że dokumentacja medyczna jest niepełna, a nawet sfałszowana. Oprócz dokumentacji istotne znaczenie dowodowe mogą mieć również skierowania na badania, różnego rodzaju zaświadczenia, recepty, a nawet paragony oraz faktury za lekarstwa i usługi medyczne. W wielu sprawach dotyczących roszczeń wynikających z błędu medycznego niezwykle przydatna okazuje się opinia biegłego z zakresu medycyny. Wydaje ją ekspert wskazany przez sąd albo strony, najczęściej lekarz-specjalista z danej dziedziny medycyny. Dowód z opinii biegłego ma kapitalne znaczenie dla sądu. Często bowiem sądy nie kwestionują wydanych opinii i opierają na nich swoje rozstrzygnięcia. Nie bez znaczenia są również zeznania świadków. Ze strony pacjenta są to zazwyczaj jego najbliżsi, a więc osoby, które widziały jego ból i cierpienie, a także mają świadomość szkody, jaka została wyrządzona. Oczywiście placówka medyczna także zgłosi swoich świadków, którzy będą zeznawać najprawdopodobniej na jej korzyść. Wysokość odszkodowania od szpitala Wysokość odszkodowania za błąd w sztuce lekarskiej Nie jest możliwe ustalenie jednej, uniwersalnej kwoty, którą można uzyskać za błąd medyczny. Wynika to z faktu, że każdy przypadek jest inny, a co za tym idzie, rozmiar każdej szkody jest inny. Odszkodowanie za błąd medyczny może wynieść od kilkunastu do nawet kilkuset tysięcy złotych. W praktyce wysokość odszkodowania zależy od wpływu szkody na zdrowie pacjenta oraz na to, jak na skutek szkody zmieniło się życie pacjenta. Na przykład na odszkodowania rzędu kilkuset tysięcy złotych może liczyć osoba, która na skutek błędu straciła zdolność do samodzielnego funkcjonowania (np. paraliż) i utraciła możliwość wykonywania dobrze płatnego zawodu. Natomiast na kwotę rzędu kilkunastu tysięcy złotych będzie mogła liczyć osoba, która została upuszczona podczas transportu przez ratownika medycznego. W efekcie czego złamała rękę i przechodziła dwumiesięczną rehabilitację. Zadośćuczynienie za błąd medyczny Odszkodowanie nie jest jedynym świadczeniem, które przysługuje pacjentowi w przypadku błędu medycznego. Otóż jednocześnie może on starać się o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę na skutek błędu medycznego. W tym miejscu należy jednak wyjaśnić pojęcie krzywdy. Mianowicie jest to szkoda niematerialna, a więc ból i cierpienie, które są skutkiem jakiegoś zdarzenia. Dochodzenie zadośćuczynienia wygląda analogicznie jak ma to miejsce w przypadku odszkodowania. Oznacza to, że najczęściej konieczne jest postępowanie przed sądem. Przydatne będą również te same środki dowodowe. Co ważne, zadośćuczynienia i odszkodowania można dochodzić w ramach jednego postępowania. Na jakie kwoty mogą liczyć pacjenci? Otóż w tym przypadku również nie ma jakiegoś uniwersalnego wzoru, który miałby zastosowanie do każdej sprawy. Sąd za każdym razem indywidualnie decyduje o wysokości zasądzanej kwoty. Najczęściej jest to od kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy złotych, aczkolwiek zdarzają się również wyższe sumy. Zadośćuczynienie za błąd medyczny Odszkodowanie za błąd medyczny – przedawnienie Podobnie jak większość roszczeń cywilnoprawnych również możliwość dochodzenia odszkodowania za błąd medyczny ulega przedawnieniu. Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, termin przedawnienia roszczeń za błąd medyczny wynosi w tym przypadku 3 lata od momentu kiedy poszkodowany dowiedział się lub przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Wskazana powyżej regulacja ma charakter generalny i istnieją od niej pewne wyjątki. Mianowicie jeżeli szkoda powstała w wyniku czynu będącego zbrodnią lub występkiem, termin przedawnienia roszczenia o odszkodowanie lub zadośćuczynienie wynosi 20 lat od dnia popełnienia przestępstwa. W takim przypadku bez znaczenia jest fakt, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Nie jest również istotne, czy sprawca czynu został skazany prawomocnym wyrokiem karnym, czy też nie. Innym odstępstwem od reguły ogólnej jest przypadek poszkodowanego, który jest małoletni. Otóż zgodnie z prawem termin przedawnienia dochodzenia roszczeń nie może skończyć się przed upływem 2 lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Należy również zwrócić uwagę na jeszcze jedną kwestię, jaką jest obliczanie terminu przedawnienia. Mianowicie zgodnie z art 118 KC koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego. Odszkodowanie za błąd medyczny – podsumowanie Jeśli w wyniku błędu medycznego doszło do pogorszenia się stanu zdrowia, to warto walczyć o odszkodowanie. Zarówno szpitale jak i lekarze zwykle posiadają polisy ubezpieczenia na wypadek i ich odpowiedzialności cywilnej. Są więc wypłacalni. Tymczasem poszkodowani potrzebują pieniędzy na leczenie i rehabilitację. Dlatego im szybciej osoba pokrzywdzona zdecyduje sią na podjęcie walki o odszkodowanie za błąd medyczny, tym lepiej. Potrzebujesz pomocy adwokata? Walczysz o odszkodowanie za błąd medyczny? Jeśli chciałbyś skorzystać z mojej pomocy, zapraszam do kontaktu. Działam na terenie takich miast jak: Poznań, Luboń, Gniezno, Śrem, Środa Wielkopolska, Grodzisk Wielkopolski, Swarzędz, Leszno, Piła, Kościan, Jarocin, Września oraz Wolsztyn. Posiadam także oddział w Świeciu, pracując w takich miejscowościach jak Grudziądz, Chełmno i Tuchola. W trudnych sprawach o odszkodowania działam w CAŁEJ POLSCE! Udzielam także konsultacji telefonicznych oraz konsultacji online. Pamiętaj, że walka o odszkodowanie za błąd medyczny jest trudna, dlatego warto skorzystać z pomocy adwokata lub radcy prawnego. Masz pytania? Napisz! Zadzwoń! Adwokat Marlena Słupińska-Strysik e-mail: biuro@ tel. 61 646 00 40 tel. 68 419 00 45 tel. 52 511 00 65 Komentarze:
Od lat zmaga się z depresją, stanami lękowymi i kształtującymi się zaburzeniami osobowości. Pierwszy raz trafiła do szpitala psychiatrycznego w wieku 16 lat. Była to szybka reakcja na przytłaczające ją myśli samobójcze i epizody z okaleczaniem własnego ciała.
odszkodowanie od szpitala psychiatrycznego
